Παραμύθια απ' όλο τον κόσμο

 Η Πηγή της Χαράς  ( Καλοσύνη και Φιλανθρωπία) 

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα αγόρι, ο Γιάννης, ο οποίος μετακόμισε με την οικογένειά του σε καινούριο σπίτι.  Όταν μπήκε στη νέα του κρεβατοκάμαρα είδε ότι ήταν γεμάτη παιχνίδια, βιβλία με παραμύθια, στυλό, μολύβια…και όλα αυτά ήταν τέλεια τακτοποιημένα.   Εκείνη τη μέρα έπαιξε με ό,τι του άρεσε, αλλά όταν ήρθε η ώρα να πέσει για ύπνο τα άφησε όλα ακατάστατα.
 Μυστηριωδώς, το επόμενο πρωί όλα τα παιχνίδια είχαν μπει ξανά στη θέση τους.  Ο Γιάννης ήταν σίγουρος ότι κανείς δεν είχε μπει στο δωμάτιό του, αλλά  δεν έδωσε και πολύ σημασία.  Κι εκείνη τη μέρα συνέβη το ίδιο πράγμα, και την επόμενη, αλλά όταν έφτασε η τέταρτη μέρα και πήγε να πάρει το πρώτο παιχνίδι του, αυτό πήδηξε από τα χέρια του και είπε: «Δε θέλω να παίξω μαζί  σου!» 
Ο Γιάννης νόμιζε ότι  το φαντάστηκε αυτό, μα το ίδιο συνέβη με οποιοδήποτε παιχνίδι πήρε στα χέρια του.  Τελικά, ένα παλιό αρκουδάκι του είπε:  «Γιατί εκπλήσσεσαι που δε θέλουμε να παίξουμε μαζί σου;  Πάντα μας αφήνεις τόσο πολύ μακριά από την κανονική μας θέση, εκεί που νιώθουμε ασφαλή, άνετα και χαρούμενα.  Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι για τα βιβλία να σκαρφαλώσουν πίσω στα ράφια τους, ή στα στυλό να πηδήξουν μέσα στη θήκη τους;  Δεν έχεις ιδέα πόσο κρύο και άβολο είναι το πάτωμα!  Δε θα ξαναπαίξουμε μαζί σου αν δεν μας υποσχεθείς ότι προτού πας για ύπνο θα μας βάζεις στα μικρά μας κρεβατάκια».
Ο Γιάννης θυμήθηκε πόσο άνετα και ευχάριστα ένιωθε στο κρεβάτι του, και πόσο άβολα ένιωσε όταν κάποτε κοιμήθηκε πάνω σε μία καρέκλα. 
Συνειδητοποίησε πόσο άσχημα είχε φερθεί ως τώρα στους φίλους του, τα παιχνίδια.  Τους ζήτησε να τον συγχωρήσουν και από εκείνη τη μέρα έβαζε πάντα όμορφα τα παιχνίδια στις θέσεις τους προτού πάει να κοιμηθεί.

Το Μαγικό Παράθυρο  (φιλία)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό αγόρι που αρρώστησε πολύ. Έπρεπε όλη μέρα να μένει στο κρεββάτι ανήμπορο να κουνηθεί.  Δεν επιτρεπόταν στα άλλα παιδιά να τον πλησιάζουν κι αυτό έκανε το αγόρι να νιώθει πολύ άσχημα και να περνά τη μέρα του μέσα στη στεναχώρια.  Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο από το να κοιτά έξω από το παράθυρό του.  Ο καιρός περνούσε κα η λύπη του όλο και μεγάλωνε.  Μέχρι που μια μέρα είδε μια περίεργη σκιά στο παράθυρο. Ήταν ένας πιγκουίνος που έτρωγε ένα σάντουιτς με λουκάνικο! Ο πιγκουίνος μπήκε για μια στιγμή από το παράθυρο, είπε "Καλημέρα!" στο αγόρι και εξαφανίστηκε. Φυσικά η έκπληξη του αγοριού ήταν μεγάλη. Προσπαθούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί, όταν από το παράθυρό του είδε μια μαϊμού να προσπαθεί να φουσκώσει ένα μπαλόνι.  Στην αρχή το αγόρι προσπαθούσε να συνηδειτοποιήσει τι συνέβαινε, όταν όμως άρχισαν όλο και πιο περίεργοι χαρακτήρες να εμφανίζονται στο παράθυρό του, ξέσπασε σε γέλια. 

Μα πώς να μη γελάσει κανείς βλέποντας ένα καγκουρό να παίζει ταμπούρλο, έναν ελέφαντα να κάνει τραμπολίνο, ή ένα  σκύλο να φοράει γυαλιά και να διαβάζει εφημερίδα!  Το αγόρι δεν είπε τίποτα σε κανένα για όλα αυτά γιατί ποιος θα το πίστευε; Όλα αυτα τα παράξενα ζωάκια κατάφεραν να το κάνουν να γελάσει και να γεμίσουν  ξανά με χαρά την καρδιά και το σώμα του. Δεν πέρασε πολύς καιρός και η υγεία του αγοριού βελτιώθηκε τόσο πολύ που γρήγορα μπόρεσε να γυρίσει ξανά στο σχολείο του.

Εκεί συνάντησε ξανά τους φίλους του και τους εξιστόρησε τα πάντα για τα παράξενα πράγματα που είδε στο παράθυρό του. Όση ώρα μιλούσε με τον καλύτερό του φίλο, το αγόρι είδε κάτι περίεργο να ξεπροβάλει από τη τσάντα του φίλου του.  Ρώτησε τι ήταν και μάλιστα επέμενε τόσο πολύ που ο φίλος του αναγκάστηκε να του πει τι έκρυβε μέσα στην τσάντα του:

Μέσα εκεί υπήρχαν όλα τα φανταχτερά ρουχαλάκια κα μεταμφιέσεις που χρησιμοποιούσε τόσο καιρό ο φίλος του αγοριού για να τον χαροποιήσει.

Από εκείνη τη μέρα το αγόρι έκανε τα πάντα για να κάνει τους άλλους χαρούμενους κι ευτυχισμένους.

 Το Δέντρο και τα Λαχανικά  (Γενναιοδωρία και ομαδικότητα)

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα υπέροχο περιβόλι, στο οποίο μεγάλωνε ένα δέντρο με πολλά φύλλα.  Το περιβόλι μαζί με το δέντρο χάριζαν σε όλο το μέρος μια πανέμορφη εικόνα και ήταν πραγματικά το καμάρι του ιδιοκτήτη τους.  Αυτό που δε γνώριζε κανείς ήταν ότι τα λαχανικά και το δέντρο δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά μαζί και για την ακρίβεια δεν άντεχαν να βρίσκονται μαζί.  Τα λαχανικά μισούσαν τη σκιά του δέντρου γιατί τους άφηνε ελάχιστο φως΄του ήλιου ώστε να μεγαλώνουν.  Από την άλλη μεριά, το δέντρο, δεν ήθελε τα λαχανικά γιατί έπιναν όλο το νερό που τους έριχνε ο κηπουρός του περιβολιού προτού καν φτάσει σε αυτό, αφήνοντάς του ελάχιστο, τόσο όσο να επιβιώνει.
Μια μέρα, η κατάσταση έγινε τόσο δύσκολη που τα λαχανικά αποφάσισαν να πιουν όλο το νερό για να αφήσουν το δέντρο να ξεραθεί.  Το δέντρο τότε αρνήθηκε να ρίξει τη σκιά του πάνω τους το καταμεσήμερο και έτσι ο καυτός ήλιος άρχισε να τα ξηραίνει.  Σύντομα, τα λαχανικά μαράθηκαν και τα κλαδιά του δέντρου ξεράθηκαν. Κανένας τους δεν σκέφτηκε ότι ο κηπουρός, βλέποντας την άσχημη εικόνα του περιβολιού, θα σταματούσε να τα ποτίζει.  Και τότε κατάλαβαν τα λαχανικά και το δέντρο τι πραγματικά σήμαινε δίψα!  Πόσο άσχημη ήταν η κατάσταση, κανείς δεν ήξερε τι να κάνει. Μέχρι που μια στιγμή, ένα μικρό κολοκυθάκι κατάλαβε τι συνέβαινε, και αποφάσισε να λύσει το πρόβλημα.  Παρά το ελάχιστο νερό και την τρομερή ζέστη, το κολοκυθάκι έβαλε τα δυνατά του και έκανε ό,τι μπορούσε για να μεγαλώσει...να μεγαλώσει... να μεγαλώσει.                                                                   

Μεγάλωσε τόσο πολύ που ο κηπουρός άρχισε ξανά να ποτίζει το περιβόλι.  Ήταν τόσο μεγάλο και όμορφο το κολοκύθι που ο κηπουρός αποφάσισε να το πάει σε διαγωνισμό κηπουρικής! Έτσι, κατάλαβαν τα λαχανικά και το δέντρο, ότι ήταν προτιμότερο να βοηθούν ο ένας τον άλλο από το να τσακώνονται.  Έπρεπε να μάθουν πώς να ζουν αρμονικά με τους γύρω τους, κάνοντας το καλύτερο που μπορούν.  Αποφάσισαν λοιπόν να συνεργαστούν, συνδυάζοντας όσο καλύτερα μπορούσαν τη σκιά και το νερό για να μεγαλώσουν σωστά τα λαχανικά. 
Ο κηπουρός είδε πόσο καλά τα πήγαιναν μαζί και άρχισε να φροντίζει όσο περισσότερο μπορούσε το περιβόλι του, το πότιζε και του έριχνε λίπασμα μέχρι που έγινε το ομορφότερο περιβόλι του χωριού!

Ο Πλούτος, η Ευτυχία και η Αγάπη

Μια φορά και ένα καιρό μια γυναίκα φρόντιζε τον κήπο του σπιτιού της, όταν ξαφνικά βλέπει τρεις γέροντες, ένα άντρα και δύο γυναίκες, φορτωμένους με τις εμπειρίες της ζωής, να την πλησιάζουν στην είσοδο του σπιτιού. Παρ' όλο που δεν τους γνώριζε, τους είπε:  --Δεν σας γνωρίζω, όμως πρέπει να πεινάτε. Περάστε, αν θέλετε, να φάτε κάτι.

Αυτοί την ρωτάνε:  - Ο άντρας σου είναι στο σπίτι;

- Όχι, δεν είναι εδώ, απάντησε εκείνη.

- Τότε δεν μπορούμε να έρθουμε, της λένε οι γέροντες. 

Όταν επιστρέφει ο σύζυγος, η γυναίκα του περιγράφει το περιστατικό.

- Ας έρθουν τώρα που επέστρεψα!

Η γυναίκα βγαίνει έξω να προσκαλέσει ξανά τους γέροντες στο τραπέζι, μιας και ήταν ακόμη εκεί.

- Δεν μπορούμε να έρθουμε όλοι μαζί, της λένε και οι τρεις. Η γυναίκα, έκπληκτη, τους ρωτά γιατί !

Ο πρώτος, λοιπόν, από τους τρεις της εξηγεί ξεκινώντας να της συστήνεται: Είμαι ο Πλούτος, της λέει. Της συστήνει, μετά, την μία γερόντισα που είναι η Ευτυχία. Και, τέλος, την άλλη που είναι η Αγάπη. Τώρα, της λένε, πήγαινε στον άντρα σου και διαλέξτε ποιος από τους τρεις μας θα έρθει να φάει μαζί σας.

Η γυναίκα επιστρέφει στο σπίτι και διηγείται στον άντρα της αυτά που της είπαν. Ο άντρας ενθουσιάζεται και λέει:

-Τι τυχεροί που είμαστε! Να έρθει ο Πλούτος! Έτσι θα έχουμε όλα όσα επιθυμούμε!

Η σύζυγός του όμως δε συμφωνούσε:  -Και γιατί να μην έχουμε τη χαρά της Ευτυχίας;

Η κόρη τους που άκουγε από μια γωνιά, τότε, τους λέει:  -Δε θα'ταν καλύτερα να καλούσαμε την Αγάπη; Το σπίτι μας θα είναι πάντα γεμάτο αγάπη!

-Ας ακούσουμε αυτό που λέει η κόρη μας, λέει ο σύζυγος στη γυναίκα του.

-Πήγαινε έξω και πες στην Αγάπη να περάσει στο σπιτικό μας.

Η γυναίκα βγαίνει έξω και ρωτά:  -Ποιος από εσάς είναι η Αγάπη; Ας έρθει να δειπνήσει μαζί μας.

Η Αγάπη τότε ξεκινά να προχωρά προς το σπίτι και οι δύο άλλοι την ακολουθούν!  Έκπληκτη η γυναίκα, ρωτά τον Πλούτο και την Ευτυχία:  -Εγώ κάλεσα μόνο την Αγάπη. Γιατί έρχεστε κι εσείς;

Το Καλάμι κι η Ελιά (αλαζονία)

Μια φορά δίπλα σε μια ελιά είχε φυτρώσει ένα καλάμι. Η ελιά ήταν ένα μεγάλο και δυνατό δέντρο με πολλά κλαδιά που κρατούσαν τα φύλλα τους όλη τη χρονιά και κάθε δυο χρόνια, έγερναν από το βάρος του καρπού.Το καλάμι πάλι ήτανε ψηλόλιγνο με καταπράσινα στενόμακρα φύλλα, με ωραιότατα παράξενα λουλούδια που έμοιαζαν με τσαμπιά κι είχανε το σχήμα του αδραχτιού.